Hepimizin hayalleri, idealleri vardır. Ayşenur’un da hayalleri vardı. Necmettin’in de. Neşe kim bilir gelecek için ne planlar yapmıştı. Şenay ise hayat doluydu. Onlar kim mi? Şehit Öğretmen Ayşenur Alkan. Şehit Öğretmen Necmettin Yılmaz. Şehit Öğretmen Neşe Alten. Şehit Öğretmen Şenay Aybüke Yalçın… En çok sizlerin öğretmenler günü kutlu olsun!
Bu hafta edebiyata kısa bir mola. Bu öğretmenler günü içim çok buruk. Üzgünüm ama en çok öfke doluyum. Belki de biraz yastayım. Kimse ama hiç kimse bu kadar hüzünlü bir sonu hak etmemeli. Hikâyelerimiz yarım kalabilir, ama bu kadar acı bitmemeli. Her şeyden çok daha önemlisi yukarıda saydığım şehit öğretmenlerimiz toplumun yüzde kaçı tarafından biliniyor? Mesela çağın en revaçta olan sosyal medya fenomenleri kadar isimleri duyuldu mu? Onlara verilen değer kadar şehit öğretmenlerimiz önemsendi mi? Kaç kişi Neşe Alten’in, öğretmenliğinin 25.gününde şehit edildiğini biliyor? Tebrikler, kocaman bir HİÇ.
“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” demiş Hz. Ali. Kaç asır önce öğretmenliğe bu denli önem veriliyorken şimdiki bu ilgisizliğin sebebi nedir? Öğretmenlik, toplumun bir kesimi için kolay, rahat bir meslek olarak görülebilir. Ama unuttuğumuz bir şeyi hatırlatalım. Bir nesil yetiştirmek sadece öğretmenin elinden gelir. Öğretmenlik belki de kutsallığın atfedileceği mesleklerin başında sayılabilir.
Son olarak, bu konu üzerine uzun uzun cümleler kurabilirim. Ama şimdi çok basit bir örnek ile yazımı sonlandırmak istiyorum. Hasta olduk ve doktora gittik sonra iyileştik, peki sizlere bir soru o doktoru yetiştiren kim?..
