Geçen hafta Cumhuriyet Dönemi’nden bir olayı ‘’İhanetin Tarihi’’ adlı bir serinin başlangıcı olarak kaleme almıştım. Yazı, beklediğimden daha büyük bir ilgi gördü, bunun için müteşekkirim. Bu hafta da bu serinin ikinci yazısı olarak Osmanlı Devleti’nden bir ihanet ile karşı karşıyayız. Bu haftaki ihanetimizin bir yanında dayı diğer yanında onun kendi kanından olan öz yeğeni var. Bu bir dayı bir padişah, bir yeğen bir prens hikâyesidir.
Hikâye dediysem lafın gelişi, tabii ki tarihte var olan gerçek bir olaydan söz ediyorum. 1800’lü yılların son demlerinde Osmanlı tahtında II. Abdülhamit oturuyordu. II. Abdülhamit’in kız kardeşi Seniha Sultan’ın oğlu Sabahaddin, dayısı II. Abdülhamit ile fikri yönde hiç anlaşamazdı. Sebebi ise çok açık! Sabahaddin akılcı ve özgürlükçü bireylerin var olmasını, kişinin hareketlerini kendi düşünceleri yönlendirebileceğini savunan bir kişiydi. Tüm fikirlerinin ana merkezinde insan vardı. Ancak II. Abdülhamit’in yönetim anlayışı ise daha farklıydı. Bu sebeple sarayda sık sık gerginlik mevcuttu.
Sabahaddin sultan çocuğu olduğu için kendisine ‘’Sultanzâde’’ denilse de yurtdışındaki faaliyetleri sebebi ile prens unvanını alarak tarihe Prens Sabahaddin olarak geçmişti. 1899 yılına gelindiğinde Prens Sabahaddin’in babası oğlu için çok endişeliydi. Çünkü fikirleri kendilerini ailece idama götürebilirdi. Üstelik Prens Sabahaddin Jön Türk idi. Bu sebeple diğer oğlu ve Sabahaddin’i alarak Paris’e yerleştiler.
İşte Prens Sabahaddin’in Paris’e yerleşmesi ile ihanet başlamıştı. Prens Sabahaddin orada etrafına kendi gibi düşünen insanları topluyor ve Osmanlı Devleti içerisinde bir ayrılık oluşturmaya çalışıyordu. Burada Teşebbüs-i Şahsi ve Adem-i Merkeziyet Cemiyeti’ni kurdu. Daha sonra bu fikirlerini halka anlatabilmek için de İttihad adını verdiği bir gazete çıkarttı.
Böylece II. Abdülhamit’e muhalefet olan kendi ailesinden, kendi hanedanının bir üyesi idi. İnsana kendi ailesinden birisinin ihanet etmesi, ihanetlerin en büyüğü değil midir?
