Bizim kız, çizgi film izlerken reklam arasında “Tay” isimli animasyon filminin fragmanını görmüş. Fragmanı çok beğenmiş olacak ki günler öncesinden “O filmi izlemeye gidelim baba” deyip durdu. Geçen gün boş vaktim vardı. Çocuğu da kırmayayım deyip “Tay” isimli animasyon filmini izlemeye sinemaya gittim. Filmin içeriğini de açıkçası çok araştırmamıştım. Animasyon filmlerini genelde; çocukları eğlendiren, güldüren, hoş vakit geçirmelerini sağlayan, birçoğu yabancı yapımlar olarak görüyordum. “Tay” animasyon filmini izleyince bu ön yargım geçerliliğini yitirdi.
Özlediğimiz, beklediğimiz, sevdiğimiz, bize yabancı olmayan bir yapım “Tay”. Ailenin, gencin, çocuğun farklı oluşumlar tarafından saldırıya maruz kaldığı bir ortamda, “Tay” animasyon filmi, çölde su bulmuş bedevi gibi sevindirdi bizleri.
Filmde, Annesini arayan safkan bir tay olan Riyah’ın, peşindeki hırsızlardan kaçarken tanıştığı ihtiyar deve Jabal ile birlikte Medine’ye doğru çıktığı yolculuğun hikâyesi anlatılıyor. Riyah’ın bu yolculuğunu, Hz. Muhammed’in (s.a.v.) çileli hicret yolculuğu ile bağlantı kurup çocukların kalplerine dokunuyor.
Film, masal tadındaki anlatımıyla sadece çocukları değil biz büyükleri de kendisine hayran bırakıyor. Çocuklarda fedakarlık, umut, sevgi gibi kavramları pekiştiriyor. Bunun yanında Peygamber sevgisini minik kalplere aşılıyor.
Her sahnenin en ince ayrıntısına kadar düşünüldüğünü, sadece film ekibiyle değil, alanında uzman çocuk gelişimcisi, pedagog gibi kişilerle de çalışılmış olduğunu filmi izlerken anlayabiliyorsunuz.
Böyle yapımlara hasrettik. Neden mi?Malumunuz, yıllarca Türk sinemasında ve dizilerde, İslam’a karşı, imamlara, hocalara karşı olumsuz bir propaganda yapıldı. Eski filmlere baktığımızda, imam/hoca dendiğinde kirli pasaklı bir cübbe sarığı olan, hep uyanıklık yapan, nerde dalavere iş var onun altından mutlaka çıkan, korkutan, tebessüm etmeyen bir kişi olarak maalesef ki gösterildi. Din gönüllülerinin, kolaylaştıran, zorlaştırmayan; müjdeleyen, nefret ettirmeyen tarafı görmezden gelindi.
Film ve dizilerdeki bu olumsuz imaj sadece din adamlarına değil aileleri de vurdu. Dizinin adını duyduğumuzda bile senaryoyu az çok kestirebildiğimiz, kimin eli kimin cebinde olduğunun belli olmadığı, mahremiyetin sınırlarının oldukça aşıldığı, içerdiği konular itibariyle Türk aile yapımızın yakınından uzağından geçmediği bir konsept oluşturuldu. Bu yapımları izleyen çocuğumuz, gencimiz, abimiz, ablamız, yaşlımız bunlardan etkilendi. Bunun akabinde aile çatısından sesler gelmeye başladı.
Aile kurumuna, her zamankinden daha fazla manevi yatırımın yapılması gerektiği zaman dilimlerindeyiz. Bu yatırımı ihmal etmeyelim.
Son olarak, “Tay” ve buna benzer güzel yapımların artmasını istiyor, emeği geçen herkese teşekkür ediyor, imkan varsa çocuklarınızı mutlaka bu filme götürmenizi tavsiye ediyorum.
