Şiir, sadece dört harften oluşan bir kelime değildir. Şiir sadece edebiyat türü hiç değildir; hayatın kendisidir. Şiir, ruhun gıdasıdır.
Çok yorgun bir gün mü geçirdiniz? Hemen bir şiir okuyun. (Bkz. Nihat Behram- Doruklara Sevdalandım)
Bütün kötü olaylar üst üste mi geliyor? Hemen bir şiir okuyun. (Bkz. Sabahattin Ali- Hapishane Şarkısı 1)
Birileri sizi üzdü mü? Hemen bir şiir okuyun. (Bkz. Cemal Safi- Rücu)
Bugüne kadar sayısız şiir okudum. Hemen her şiirde hayatın yansımasını gördüm. Bizim ifade etmekten çekindiğimiz duygularımız, düşüncelerimiz geçmiş zamanlarda ve günümüzde kaleme alınarak karşımıza çıkmaktadır. Bu durumun insanoğlunu bir nebze rahatlattığı kanaatindeyim. Çünkü öyle bir zamana geldik ki, hiçbir şeye zamanı olmayan insanoğlunun düşüncelerini yazmaya da zamanı kalmıyor. Bu sebeple bizler de yazılmış şiirlerde kendimizden izler bulmaktan mutluluk duyuyoruz. Tam da burada bir konuya dikkat çekmek isterim. Yazılmış şiirleri beğenebiliriz. Fakat o şiirleri sahiplenmek, emek hırsızlığından başka bir şey değildir. XVI. yüzyıl şairlerinden Hayâtî, Ahmed-i Rıdvân’a ait olan tüm hamseleri kendisine ait gibi göstermekten hiçte çekinmemiş. Bu durum sadece geçmiş yüzyıllarda kalmamış yakın tarihlerde de karşımıza çıkmaya devam etmiştir. Burada isim zikretmeyelim. O laf yerini buluyor.
Son olarak belirtmek isterim ki; hayat bir şiir ise, bizler de hayatımızın yazılmamış kısımlarını yazan şairleriz.
