Penceremde iki kuş: HAC ve HAÇ…
Bir “Nokta” nelere kadir!
İki ayrı kurban inancı. İki ayrı “Kan sunma” teolojisi.
Biri Hz. İbrahim diğeri Hz. İsa hakkında.
İkisinde de “İnsan bedenini sunmak” vardı. Biri evlat; diğerinde babasız ve çocuksuz olunca; kendisi…
Yaratıcı sunulacak kan için insan bedenini kabul etmedi; onun yerine “Hayvan boğazla!” emrini verdi.
Fakat insan inat etti; Tanrı için insan kanı akıtmayı sürdüren ve kutsayanlar oldu. İbrahim soyundan gelenler ( İsrailoğulları) insan boğazlamayı meşru gördüler.
Savaş ‘insan boğazlamaktı’. İnsanoğlunun ömrünün çoğu insanı boğazlamakla geçti/geçiyor. Melekler de “Kan döken bir varlığı mı Yeryüzünde yönetici yapacaksın! Ya Rabb!..” demişlerdi.
“Masum bir insanı öldürmek tüm insanlığı öldürmektir!…” dedi alemlerin Rabbı. Fakat Müslümanlar bile ” Kafirlik masumiyeti kaldırır!…” dediler. Hatta alemlerin Rabbı “Bir Mümin bir mümini öldürdüğü zaman!…” hatırlatmasında bulundu. Müminin kanını akıtmayı meşru ve hatta gerekli gören Müslümanların tarihi var orta yerde. “Onlar ellerini kana buladılar; biz dilimizi bulamayalım!…” diyenler bile; kendi mezhep ve meşreplerinden olmayanların kanı aksın diye içlerinden geçirdiler….
Bir sese, mesaja, nidaya ihtiyaç vardı: “Kanı durdurun!… Kanla yıkanmayı durdurun!…. Değil insan kanını; bir canlının dahi kanını akıtmayın!…”. Yani bir esenlik, barış çağrısına ihtiyaç vardı. Bir insanlık bayramına!
Ve o müjde, nida geldi. HAC.
HAC bir barış çağrısı! Bir İnsan kanını durdurma seferberliği!… Hacca gitmek “Evimde misafir olun!…” iltifatına mazhar olmaktı. Fakat gündem tekti: Allah’ı birle ve yücelt; bunu yaparken asla kan akıtma!…
Mesaj çok netti: Allah’ı ve onun yolunu kan akıtmadan yücelt!
Oysa; kan akıta akıta Allah’a hizmet edenler oldu tarih boyunca. Oluk oluk mümin kanı akıtan ne olaylar yaşandı Müminler arasında. Haccı inkardı bu aslında. Fakat, aksine Haccı kutsama törenine döndü kan akıtmak!
Hristiyanlar çok daha “münafıkça” kaldı bu süreçte. “İsa kendi kanını tüm insanlığın barışı için akıttı!… Başka tek bir insan kanı akmasın diye; kendi bedenini sundu! Yani insan bedeninde Hac yaptı!…” dediler. Fakat Hristiyanların tarihi kan akıta akıta yazıldı.
Oysa “Hayvan boğazla!…” derken ilahi mesajda; zaten “Yemek” için hayvanın kanı akıtılıyordu; maksat şu idi: “İnsan kanı akıtmadan Allah’ı yüceltmeyi tamamlamayı kutla!… Ve söz ver: İnsan kanı akıtmamak için tüm koşulları sağlayacağım.
Zaten Rabb, barışta ısrar edilmesine rağmen; insan kanını akıtmakta ısrar edene karşı o zaman savaşı emretti!… Barışın “B”si bile görülse durmayı emretti.
Duran kim? Müslümanlar Allah yolunda akıttıkları kanla övünür bile oldular. Savaşmak için yollar buldular. Hristiyanlar ise Hristiyan olmayanların bedenlerini çarmıha gere gere kendilerini yücelttiler.
Oysa… Hac demek; Allah’ı kansız birlemekti. Karıncayı bile incitmeden Allah’ı yüceltmeyi öğrenmekti. Zaten bu başarılıncaydı “Bayram” ve bayramı hak etmek.
Bayramda Kurban/Hayvan boğazlamak; zaten yemek için boğazlanan hayvanı “bayramda ikram” etmekten ibaretti.
Fakat .. Ah insanoğlu ah!…. Kan akıtmak kadar yemeğe de düşkündü.
Allah ısrarla “kestiğiniz hayvanların eti ulaşmaz bize; takvanız ulaşır!…” demesine rağmen; konuyu insanlık için barış bayramı; kan akıtmadan Allah’ı birleme bilinci gele gele sonuçta bir “Yemek şölenine” dönüştü.
Üstelik kurban kesmek bir Hac ibadetinin parçası iken; Hacca gitmeyenler o barış, kan akıtmadan tevhid bayramına eşlik etmek için; yükümlü olmadıkları halde; katılmak için kesebilirlerken; nereden nereye!…
Bir de masallara düşkünlük var tabi. Uzun uzun gökten koç inişin resmedildiği kış geceleri anlatılan menkıbe tadında senaryolar var. Orda bile Hz. İsmail ile Hz. İbrahim arasında gerçekleşen “Babalar çocuklarını Allah yolunda kurban vermesin!..” mesajı bile; nereden nereye savruldu.
Bir de “Hiç et yemeyenler var; başkaları da et yesin!…” kampanyasına işi getiren kültler var. Zaten ipin ucu kaçınca; ipi tutup kimin nasıl öreceği artık takip edilemez olur.
Üstüne konan bir sineği bile öldürmenin Hac ibadetine “kan sıçratmak” olduğu uyarısı varken; uykusunu kaçıran sivrisineği öldürmenin zevki gibi; Müslüman kardeşinin bile ölümüne gıybetini yapmanın ve hatta öldürmeyi “Allah için… Allahu Ekber nidalarıyla” savunan zihniyetler çoğaldı.
Bunlar Hac eşkiyaları. Bunlar Hacca küfredenler. Bunlar Haccın yeryüzüne yaydığı mesajı karartanlar.
Pencereme konan bir çift güvercin vardı. Arefe gününde. Biri Hac diğeri HAÇ kuşu gibi geldi bana.
HAÇ’lı seferleri yapan katiller; bir de mümin olduğunu söyleyip mümin kanı akıtan HAC’lı sefihler… İkisi de bir.
Oysa.. Hac… İnsanlığın esenliğin merkezi. Allah’ı kan akıtmadan yüceltmenin evi.
Peki… ya; Hayvan boğazlar gibi Gazzeli aileleri katleden İsrail devletinin yapıp ettiklerini Hac süresince gündem yapmayı bile yasaklayan zihniyetlere ne diyeceğiz!…
Hacılara pilav üstü et dağıtarak işin eğlence kısmıyla ilgilenenlere acaba Hac’dan nasip kalır mı ki?!
Hasılı… Penceremde iki güvercin gördüm. İkisi de Hac diye yazılıyordu. Sadece birinde “Nokta” fazla idi…
Sonra aklıma geldi. Yer altı suyu gibi; yine de akmaya devam eden bir ruhu vardı: Hac’taki esenliğin, barışın.
Halkın arasında yaygınlaşan/kurumayan “Bayramda küskünler, kavgalılar barışmalı… Büyük vesile bayram!” diyorlar ya; İşte tam da Hac kültürü bu!…
Et yemek kutlamaktır. Peki neyi? Ne başarıldı ki, kutlansın!…
“Kan dökmeden Allah’ı birlemeyi ve yüceltmeyi öğrenmek!…”.
Kan akıtarak Allah’a hizmet etme duygusunun Haccın yasakları arasında olduğu bilincinde olmak.
Kestiğimiz hayvanların eti değil işte bu takva ulaşacak alemlerin Rabbına.
Allah kabul etsin takvamızı!…
